นักศึกษา

ในชีวิตของเด็กคนนึงที่เกิดมาหน้าตาดีตั้งแต่เด็ก เราได้ถูกผู้ใหญ่สั่งสอนมาว่าเราต้องใช้ความหน้าตาดีของเราให้เป็นประโยชน์ และคนที่คอยปลูกฝังเราในเรื่องนี้ตั้งแต่จำความได้ก็คือแม่ของเรา เราเป็นเด็กที่ผู้ใหญ่หลายๆ คนรักและเอ็นดูเรามาก ถ้าเปิดรูปของเราตอนเด็กดูทุกคนก็จะชมว่าเราเป็นเด็กที่น่าตาน่ารัก และพอเราโตขึ้นเราก็ยังคงความน่ารักนั้นอยู่ ตอนสมัยเรียนมัธยมเรามีคนมาจีบเยอะมาก และแม่เราก็จะคอยบอกว่าเราเป็นคนที่เลือกได้ ให้เลือกผู้ชายดีๆ ใช้ความหน้าตาดีของเราให้เป็นประโยชน์ อย่างหนึ่งคือที่บ้านของเราก็ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรมาก แม่ก็อยากจะให้เราได้แฟนดีๆ มีฐานะ สามารถโอบอุ้มครอบครัวของเราเอาไว้ได้ แฟนแต่ละคนที่เราเคยคบมาตั้งแต่สมัยมัธยมมีแต่คนรวยๆ ค่ะ หน้าตาดีบ้่ง ไม่ดีบ้างแล้วแต่มุมมองของคน แต่แม่เราเป็นคนสอนเองค่ะว่าไม่ให้มองที่หน้าตาเป็นหลัก ให้มองที่ฐานะทางบ้าน ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเรารู้ว่าแต่ละคนก็คงคบๆ กันแค่แปปเดียว เบื่อเดี๋ยวก็เลิกกันไปเองตามประสาวัยรุ่น และมันก็เป็นอย่างนั้นมาตลอด และเราเริ่มรู้จักการเอาตัวรอดด้วยหน้าตาของเราที่แท้จริงก็ตินสมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ตอนเราเข้าเรียนปีแรกเราไม่ได้เป็นคนลงทะเบียนเรียนเอง เราได้เรียนกับอาจารย์ทั้งผู้ชายผู้หญิง เรารู้เลยว่าอาจารย์ผู้หญิงบางคนก็มีอคติกับเราจนให้เราติดเอฟ พอหลังจากนั้น วิชาไหนที่เลือกอาจารย์ผู้ชายได้เราก็จะลงทะเบียนเรียนกับอาจารย์ผู้ชายหมดเลยค่ะ มันมีอยู่วิชานึงที่เราเคยติดเอฟมา พอเทอมสองเราได้ลงทะเบียนเรียนกับอาจารย์ผู้ชาย พยายามบริหารเสน่ห์ของตัวเอง แอบอ่อยอาจารย์บ้างเมื่อมีโอกาส พูดหยอกล้อไปตามประสาคนขี้เล่น จนอาจารย์คนนี้แอดไลน์เรามา (ตอนเรียนจะมีไลน์กลุ่มเอาไว่ถามงาน) และทักมาคุยนู่นี่นั่นกับเรา